Imkerij Kuiperij
Toldijk 20
Silvolde
Mail: imkerijkuiperij@hotmail.com
Door Robbie Wolters op 21 - 01 - 2021
Wesley Albers, een 15-jarige jongen, maakt deel uit van de vijfde generatie imkers in zijn familie. Op negenjarige leeftijd begon hij met het helpen van zijn grootvader, Dick Kuiperij, met de bijenteelt en het winnen van honing. Deze ervaring heeft hem niet alleen veel geleerd, maar hij heeft ook zijn kennis verder uitgebreid door het bekijken van informatieve filmpjes op YouTube.
Voor Wesley is imkeren meer dan alleen een bezigheid; het is een hobby waar hij veel plezier aan beleeft. Hij zit in het derde jaar van het Zone College in Doetinchem, waar hij zich richt op landbouwmechanica. Na zijn opleiding wil hij zich verder verdiepen in dit vakgebied.
Wesley deelt graag zijn ervaringen over de bijenteelt en het winnen van honing. “Het eerste wat mijn opa me leerde, was dat je rustig moet blijven als je met bijen werkt. Zwaaien of slaan is geen optie; als je je ongemakkelijk voelt, kun je beter in de bosjes gaan staan, zodat de bijen je niet zien. Door de jaren heen heb ik veel geleerd van opa en de mensen om me heen. Nu ga ik de koninginnenteelt leren bij een familielid.”
De honingwinning begint volgens Wesley met het scheiden van de bijenvolken van de honingramen. “Dat is een leuke bezigheid. Je kunt zien hoe hard de bijen hebben gewerkt om de ramen vol te krijgen. Afgelopen jaar was de gemiddelde opbrengst 2,25 kilo per raam. Daarna slingeren we de honing, die in een emmer valt. Voordat we de honing in potten doen, moet je deze verwarmen, zodat hij vloeibaarder wordt. Het maken van crème-honing, die niet vloeit als je de pot op zijn kop houdt, kost meer tijd. Je mengt twee soorten honing en roert het gedurende meerdere dagen goed door. Wanneer het harder wordt, vul je de potten af.”
Als Wesley wordt gevraagd waar zijn opa, Dick Kuiperij, het imkersvak heeft geleerd, vertelt hij: “De opa en vader van opa Dick hadden al bijen. Hij leerde het vak van opa Jansen en Wim Jansen. Twee broers van opa waren altijd behulpzaam, en opa was lid van de Imkersvereniging Dinxperlo – Gendringen e.o. Daar leerden ze veel van elkaar en hadden ze gezellige avonden. Opa Dick was timmerman en maakte zelf de bijenkasten. Samen met mijn moeder maakte hij de bijenraampjes, waarbij zij de draad in de raampjes spande.”
Wesley vertelt ook dat zijn opa vaak ’s nachts met de bijen op reis ging en de volgende ochtend om 6.00 uur weer op zijn werk moest zijn. Na zijn werk en in de weekenden zorgde hij voor de bijen. “Hij ging met de bijen naar Dronten, waar ze de appelbomen bevruchtte en meteen honing haalden. Later stonden de bijen op koolzaadvelden, meestal ook in Dronten, maar later ook hier in de buurt. Samen met opa Jansen en Wim Jansen heeft opa Dick veel meegemaakt. Ze reisden met de auto naar Het Harde, met een aanhanger vol bijen. Vaak gingen ze met meerdere auto’s, wat leidde tot hilarische verhalen.”
Een bijzonder verhaal dat Wesley vertelt, is dat van Wim, die was vergeten door te geven dat ze de bijen op het schietterrein van het leger in Het Harde zouden neerzetten. “Ze moesten vluchten toen er tijdens een oefening werd geschoten, net toen ze het terrein opreden. Binnen vijf minuten waren ze omringd door soldaten.”
Van het voorjaar tot het inwinteren van de bijen ging al zijn vrije tijd op aan de bijen. “Bij het inwinteren kregen de bijen suiker voor de winter en lieten we ze met rust tot het vroege voorjaar.” Toen opa Dick door een ongeluk op de bouw niet meer kon werken, hielp Wesley zijn vader met het verzorgen van de bijen. “Vorig jaar is opa overleden, en sindsdien heb ik de hobby overgenomen. Het is best lastig; ik kan hem niets meer vragen, maar gelukkig kan ik altijd bij Wim Jansen en mijn neef Dajo van moeders kant terecht voor advies. Dajo heeft ook een imkerij, maar die is veel uitgebreider.”
Als Wesley wordt gevraagd of hij van het imkeren zijn beroep wil maken, antwoordt hij: “Voor mij blijft het een leuke hobby.”
